Դժվար էր, բայց ես ապրում էի միայն քո ներկայության և գոյության շնորհիվ, բայց չէի կարող հավատալ, որ կարելի է զգալ, այն ամենը ինչ քո կարծիքով չէիր կարող զգալ ու ապրել.....Ես ամեն մի րոպե ցանկանում էի ներողություն խնդրել քեզնից, որ ես կարող եմ... բայց չեմ ցանկանում, որովհետև վախենում եմ...
Երբևիցե քեզ չեմ գրկել, աչքերիդ նայելով ձեռքիցդ չեմ համբյուրել....բայց իմ գիտակցության ու ենթագիտակցության հետ միասին քեզ հետ էի, իսկ դու ինձ հետ, իմ գրկում....
Չեմ արտասվել, բայց հոգուս խորքում ողբացել եմ, այրվել ու այրել, մահացել ու վերակենդացել.....
Ուրախ եմ, որ գնացիր, ոևղղակի երջանիկ եմ.....
Джон Вильям Вотерхаус «Офелия» (1894)
Комментариев нет:
Отправить комментарий