Դատարկություն է, իսկ դատարկության արանքներով անցնում են էն կարոտի տաք, սև ու կարմրավուն քուղերն, որոնք միացնում են երկու էություններ...մի վայրկյան, եթե հնարավոր է անշարժ կանգնիր, աչքերդ փակիր ու լռիր, իսկ լռության մեջ փնտրիր և ձեռքիդ մատներով շոշափելով կզգաս ու կգտնես էն տաքուկ ջերմությունը, որը թողել է քեզ ու լուռ հեռացել` վարդագույն, չոր շրթունքներով որևէ խոստում չտալով: Էն կարոտը անտուն քամու նման մտել է հոգուդ մեջ ու ուզում է քեզ շնչահեղձ անել` խառնելով իրականության շղարշով ստեղծած սպիտակ ու ձյան փաթիլի նման փխրուն էն կայանությանը, որը թեկուզ խորթ է քեզ, բայց նրանով ապրում ես` չերազելով ոչինչ....կարոտում եմ քեզ, բայց գրկել չեմ ուզում....воскресенье, 26 января 2014 г.
թողել է քեզ ու լուռ հեռացել` վարդագույն, չոր շրթունքներով որևէ խոստում չտալով
Դատարկություն է, իսկ դատարկության արանքներով անցնում են էն կարոտի տաք, սև ու կարմրավուն քուղերն, որոնք միացնում են երկու էություններ...մի վայրկյան, եթե հնարավոր է անշարժ կանգնիր, աչքերդ փակիր ու լռիր, իսկ լռության մեջ փնտրիր և ձեռքիդ մատներով շոշափելով կզգաս ու կգտնես էն տաքուկ ջերմությունը, որը թողել է քեզ ու լուռ հեռացել` վարդագույն, չոր շրթունքներով որևէ խոստում չտալով: Էն կարոտը անտուն քամու նման մտել է հոգուդ մեջ ու ուզում է քեզ շնչահեղձ անել` խառնելով իրականության շղարշով ստեղծած սպիտակ ու ձյան փաթիլի նման փխրուն էն կայանությանը, որը թեկուզ խորթ է քեզ, բայց նրանով ապրում ես` չերազելով ոչինչ....կարոտում եմ քեզ, բայց գրկել չեմ ուզում....
понедельник, 30 декабря 2013 г.
վախենում եմ ոչ թե կորցնելուց այլ ունենալուց
Նայում եմ ու հասկանում, որ երևի թե երբիցե չեմ երազել կամ երազելով չեմ հասկացել արժեքն այն իրական գեղեցիկի, որն պարուրելով նբերերանգ ու թավյա կարոտով և թևի մեջ առնելով հոգու սև ու սպիտակն ստիպում թռչել` թեկուզ կոտրատված ու արյունոտ թևերով, թեկուզ բղավոցն խեղդելով, թեկուզ կայծակին դեմ առ դեմ, թեուզ....
Չէ, չլինի, չեմ կարող ինքս ինձ համոզել, որ դու իրականում չէս կարող իմ հոգում լույս ու խաղաղություն սփռել, որ արևի փոքրիկ շողի այրոցն կարող է կուրացներլ ու ստիպել աչքերս փակել և լռել, որովհետև խոսքը իր մեջ անկարող է արտացոլել այն իրականը, որ պիտի ասեմ, պիտի գոռամ ու ողջ էությամբ պիտի տենչամ ու ցանականամ, պիտի փնտրեմ, գտածը կորցնեմ ու կորցնելուց հետո նորից նույնը փնտրեմ, երազեմ, երազանքս իրագործեմ, ու նորից երազեմ և հետո նորից մնա նույն դատարակությունը....վախենում, վախենում եմ ոչ թե կորցնելուց այլ ունենալուց...
Չեմ ուզում հասկանալ, որ անհնարինե աչքերիդ նայելով ցավ չզգալ հոգում, որովհետև աչքերիդ մեջ տեսնում եմ այն գեղեցիկ մանկական երազանքի փշրտանքների արտացոլանքն, որոնց փնտրել եմ, հա սոված ու մենավոր գայլի փես փնտրել ու չեմ գտել:Չզգալն ինձ համար հավասարազոր է ինքասպանության մտադրության: Մոտենում եմ, սպասիր, կանգնիր, արդեն աչքերուսմս վախի ու կորուստի միաձուլվածքի ընհանուր երևույթական պատեկրն է երևում, որը խառնվել է զարույթի և արցքունքի կաթիլի հետ: Ուզում իմանաս ինձ չլսելով, որ վայրկյան առ վայրկյան կարոտում էն, ինչը քո մեջ ինձ ապրելու մտադրություն է առաջացնում
Չէ, չլինի, չեմ կարող ինքս ինձ համոզել, որ դու իրականում չէս կարող իմ հոգում լույս ու խաղաղություն սփռել, որ արևի փոքրիկ շողի այրոցն կարող է կուրացներլ ու ստիպել աչքերս փակել և լռել, որովհետև խոսքը իր մեջ անկարող է արտացոլել այն իրականը, որ պիտի ասեմ, պիտի գոռամ ու ողջ էությամբ պիտի տենչամ ու ցանականամ, պիտի փնտրեմ, գտածը կորցնեմ ու կորցնելուց հետո նորից նույնը փնտրեմ, երազեմ, երազանքս իրագործեմ, ու նորից երազեմ և հետո նորից մնա նույն դատարակությունը....վախենում, վախենում եմ ոչ թե կորցնելուց այլ ունենալուց...Չեմ ուզում հասկանալ, որ անհնարինե աչքերիդ նայելով ցավ չզգալ հոգում, որովհետև աչքերիդ մեջ տեսնում եմ այն գեղեցիկ մանկական երազանքի փշրտանքների արտացոլանքն, որոնց փնտրել եմ, հա սոված ու մենավոր գայլի փես փնտրել ու չեմ գտել:Չզգալն ինձ համար հավասարազոր է ինքասպանության մտադրության: Մոտենում եմ, սպասիր, կանգնիր, արդեն աչքերուսմս վախի ու կորուստի միաձուլվածքի ընհանուր երևույթական պատեկրն է երևում, որը խառնվել է զարույթի և արցքունքի կաթիլի հետ: Ուզում իմանաս ինձ չլսելով, որ վայրկյան առ վայրկյան կարոտում էն, ինչը քո մեջ ինձ ապրելու մտադրություն է առաջացնում
воскресенье, 15 сентября 2013 г.
Anhnarin է հաղթահարել vardaguyn ու chor շրթունքիդ ջերմությունը նորից զգալու ջերմագին և սարսռուն տիրելու ցանկությանը
Դու ներիր, ներիր, հա, որ չեմ կարող....մոռանալ` տրվելով ժամանկի տխրագույն քմահաճույքին` հասկանալով, որ անհնարին է հաղթահարել վարդագույն ու չոր շրթունքիդ ջերմությունը նորից զգալու ջերմագին և սարսռուն տիրելու ցանկությանը:
Հոգու բղավոցը լռեցնելու ու ձեռքս մեկնելու փոխարեն թախծոտ աչքերում ալեկոծված նավի ամբոխի հետքերն եմ փնտրում, որ ասեմ կանգնիր, մի գնա, խնդրում եմ, մի հեռացիր... Անհնարին է հեռանալ ու մոռանալ` հիշելով ու զգալով, որ հոգու փոքրիկ հյուղակի թղթյա սպիտակ պատերի ամրության գրավականն երկնային հրեշտակի էությամբ փոքրիկ էակի ժպիտն ու աչքերի ջերմությունն է.....
Միայն կարող ես գազանաբար գոռալ ու ճչալ, ջարդուփշուր անել հոգում ու սրտում պատրաստված փոքրիկ հյուղակի փխրուն պատերն
Ուզում ես մոտենալ, վազել հետևիից ու գոռալ, որ կանգնի, չհեռանա...բայց զարմանում ես, որ անկարողություն բիրդ ճիրաննների մեջ գտնվելով ձեռքդ մեկնելու փոխարեն միայն կարող ես գազանաբար գոռալ ու ճչալ, ջարդուփշուր անել հոգում ու սրտում պատրաստված փոքրիկ հյուղակի փխրուն պատերն ու նստել սև ու սպիտակից հյուսված անկյունում` ժպիտով պատասխանելով մարդկանց կեղծ ու բիրդ ժպիտներինвоскресенье, 1 сентября 2013 г.
շնչելուց հետո անհնարին է լինում արտաշնչել
Հոգու փոքրիկ խորքում գտնվող նեղլիկ պատուհանի գունախառն հայելուց մյուս կողմ նայելով հասկանում ես, որ շնչելուց հետո անհնարին է լինում արտաշնչել` սպասելով ու զգալով, որ սպասման երազանքիդ փշրվաց կտորներն չես կարող անդունդի եզրից հավաքել ու վերականգնել, որովհետև ամեն մի փշրտանք ձեռքդ կտրում և վնասում է` արյունոտելով քո գոռոզության ներկայության աղաղոտված ճանապարհն:
Դժվար է, երբ գոռալուց բացի ցանկանում ես նաև նստել մի փոքրիկ մութ անկյունում ու լալ...
суббота, 10 августа 2013 г.
Կգրկես, ձեռքն կբռնես, կսեղմես դեպի կուրծքդ ու աչքերին նայելով կհամբույրես վարդագույն մեղմիկ շրթունքները
Հետաքրքիր է, երբ հասկանում ես, որ կարող ես ամեն ինչ մոռանալ ու նորից զգալ, տարիներ ընթացքում ձևավորված անիմաստ նախապաշարմունքներդ մի կողմ շպրտել և ուղղակի ապրել մի փոքրիկ երկնային հրեշտակի քնքուշ աչուկների և լույս ժպիտի համար: Հանդարտվել, սկսել անկանոն շնչել և վախեցաց մանկիկի նման դողալ երբ մոտնս ես, բոլորին ատել, նրանց աչքերում նրա ժպիտը փնտրել ու բարկանալ, խելագարվել և ինքնդ քեզ պատեպատ զարկել երբ հեռու ես: Թքած ունենալ բոլոր գրված ու չգրված օրենքների և բարոյական նորմերի վրա ու ուղղակի ապրել, ապրել սպասումներով այն պահին, երբ կգրկես, ձեռքն կբռնես, կսեղմես դեպի կուրծքդ ու աչքերին նայելով կհամբույրես վարդագույն մեղմիկ շրթունքները, ապրել միայն նրա ապրելու ու աչքերին գոնե մի փոքրիկ ժպիտ ու հոգուն լույս պարգևելու համար, ապրել խելագարվելու ու վայրկյաններ հաշվելու համար:Երբ հասկանում ես, որ էլ անհնարինե առանց նրա զարթնել ու մենակ սուրճ խմել, երբ հասկանում ես, որ թքած ունես նաև ինքդ քո կարծիքի վրա` իր պահվածքի ու խառնվածքի կանանց մասին
среда, 30 января 2013 г.
Եթե խեղդելը հեշտ լիներ, կխեղդեի, կսպանեյի` ինքնասպան կանեյի.....Հեշտ չէ, սպանել, եթե ուզում ես գրկել ու ասել, որ կյանքը ու սիրտը արդեն քոնն են դարձել.....
Հա, հասկանում եմ....բայց անհնար է իրականում գիտակցել, որ իրականության խառը լաբիրինթոսում խճճվել ես. ոչինչ չի մնում դատարկությունից ու միայնությունից:
Սպասում էիր, բայց սպասելիքն այնքան դառն է ու արցունքաբեր է, որ կանչը միայն փրկության օղակ կարող էր լիներ, բայց էն ձեռքերը ու էն հայացքը քեզ բռնել ու չի թողնում շարժվես ու շնչես, հասկանաս ու գիտակցես` էնքան խորթ ու անհասանելի են քո իրական սպասելիքից, որ ուզում ես ժամերով ու օրերով պոռտկալ և բղավել`.....էլ ուժ չունեմ:
Դժվար է խաբել քո իրական գիտակցությանը ու էությանը....Համակերպվել ու ապրել....
Իսկ ինչու ձգտել փոխել ու պայքարել, եթե սրտիդ անհնարին է խաբել ու լռեցնել, եթե դա մեղք է.
Էլի.....
Եթե խեղդելը հեշտ լիներ, կխեղդեի, կսպանեյի` ինքնասպան կանեյի.....Հեշտ չէ, սպանել, եթե ուզում ես գրկել ու ասել, որ կյանքը ու սիրտը արդեն քոնն են դարձել, վերցրու խնդրում եմ, բայց հեռացիր....գնա.....ես ծարավ կմնամ ու կխեղդվեմ, միայն դու գնա....խնդրում եմ...
Կորել հոգուդ խաղաղությունը, ամենուրեք ամպրոպ է. բարի հրեշտակ, բայց.....
Շնորհակալ ես, որ կարող ես գժի պես սիրել, որ նա դարձել է հոգուդ լույս բերող հույսը, բայց դու չես կարող......որովհետև.....
Փրկվել չի լինի, ու հավատում եմ, որ կփոխվես ու որ սերն է զորավոր, որովհետև մոռանալ քեզ չի լինի...........Միթե կփաղնես......Դու փոքրիկ .....ես.....բայց քեզ չսիրել չիլինի....
Սպասում էիր, բայց սպասելիքն այնքան դառն է ու արցունքաբեր է, որ կանչը միայն փրկության օղակ կարող էր լիներ, բայց էն ձեռքերը ու էն հայացքը քեզ բռնել ու չի թողնում շարժվես ու շնչես, հասկանաս ու գիտակցես` էնքան խորթ ու անհասանելի են քո իրական սպասելիքից, որ ուզում ես ժամերով ու օրերով պոռտկալ և բղավել`.....էլ ուժ չունեմ:
Իսկ ինչու ձգտել փոխել ու պայքարել, եթե սրտիդ անհնարին է խաբել ու լռեցնել, եթե դա մեղք է.
Էլի.....
Եթե խեղդելը հեշտ լիներ, կխեղդեի, կսպանեյի` ինքնասպան կանեյի.....Հեշտ չէ, սպանել, եթե ուզում ես գրկել ու ասել, որ կյանքը ու սիրտը արդեն քոնն են դարձել, վերցրու խնդրում եմ, բայց հեռացիր....գնա.....ես ծարավ կմնամ ու կխեղդվեմ, միայն դու գնա....խնդրում եմ...
Կորել հոգուդ խաղաղությունը, ամենուրեք ամպրոպ է. բարի հրեշտակ, բայց.....
Շնորհակալ ես, որ կարող ես գժի պես սիրել, որ նա դարձել է հոգուդ լույս բերող հույսը, բայց դու չես կարող......որովհետև.....
Փրկվել չի լինի, ու հավատում եմ, որ կփոխվես ու որ սերն է զորավոր, որովհետև մոռանալ քեզ չի լինի...........Միթե կփաղնես......Դու փոքրիկ .....ես.....բայց քեզ չսիրել չիլինի....
Подписаться на:
Сообщения (Atom)