Դու ներիր, ներիր, հա, որ չեմ կարող....մոռանալ` տրվելով ժամանկի տխրագույն քմահաճույքին` հասկանալով, որ անհնարին է հաղթահարել վարդագույն ու չոր շրթունքիդ ջերմությունը նորից զգալու ջերմագին և սարսռուն տիրելու ցանկությանը:
Հոգու բղավոցը լռեցնելու ու ձեռքս մեկնելու փոխարեն թախծոտ աչքերում ալեկոծված նավի ամբոխի հետքերն եմ փնտրում, որ ասեմ կանգնիր, մի գնա, խնդրում եմ, մի հեռացիր... Անհնարին է հեռանալ ու մոռանալ` հիշելով ու զգալով, որ հոգու փոքրիկ հյուղակի թղթյա սպիտակ պատերի ամրության գրավականն երկնային հրեշտակի էությամբ փոքրիկ էակի ժպիտն ու աչքերի ջերմությունն է.....
Комментариев нет:
Отправить комментарий